ផ្លែដែលយើងកំពុងបេះ និងទទួលទានគឺកើតចេញពីការលះបង់ ការខំប្រឹងដាំ និងការពារដើមឈើជាង ៤ទសវត្សរ៍ហើយ ជាពិសេសក្រោមម្លប់នៃសន្តិភាពជាង២០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។

ក្នុងនាមជាយុវជនខ្មែរមួយរូបរបស់ជាតិ យើងគួរ ៖

១.ស្គាល់ខ្លួនឯងអោយច្បាស់

អ្វីដែលយើងបានឆ្លងកាត់ជាពិសេស ភាពជោគជ័យទៅលើរាល់ឧបសគ្គ និងបញ្ហាប្រឈមដែលក្នុងនាមជាសង្គមជាតិទាំងមូលយើងបានឆ្លងកាត់ការលំបាកដោយយើងខ្លួនឯងទម្រាំមកដល់ថ្ងៃ – យើងគួរតែមានមោទនភាពសម្រាប់ប្រទេសជាតិយើងផង។ ប្រាកដណាស់ គ្រប់កាលៈទេសៈ យើងត្រូវចាំថា កត្តាផ្ទៃក្នុង គឺជាអ្នកកំណត់ រីឯកត្តាខាងក្រៅ គ្រាន់តែជាការជះឥទ្ធិពលប៉ុណ្ណោះ។

២.ការនាំប្រទេសមួយដែលខ្ទេចខ្ទាំដោយជម្លោះប្រដាប់អាវុធមកដល់កម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន មិនអាចចាត់ទុកវាជារឿងធម្មតា ឬសាមញ្ញនោះទេ។ ដូច្នេះអ្វីដែលសម្រេចដោយមោទន គឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវចងចាំ និងប្រែក្លាយទៅជាកម្លាំង ឆន្ទៈ និងស្មារតីជឿថាខ្មែរធ្វើបានដើម្បីបន្តបេសកកម្មទៅមុខទៀត។ ពិតណាស់យើងបានសម្រេចការងារជាច្រើនតែអ្វីដែលការងារបន្តគឺនៅសេសសល់ច្រើនណាស់ ដើម្បីអនាគតរឹតតែប្រសើរឡើងរបស់ប្រទេសជាតិ និងប្រជាជនយើង។

៣.រៀនគិត រួមយោបល់ រួមធ្វើ រួមទទួលខុសត្រូវ ដោយពិចារណាលើ ៖

– ពង្រឹងសមត្ថភាពខ្លួនឯងជាប្រចាំ បង្កើនការយល់ដឹង និងភាពចាស់ទុំ ដោយជាអាទ៍ ស្វែងយល់ថា ការដឹកនាំ គ្រួសារមួយ ក្រុមហ៊ុនមួយ ស្ថាប័នមិនមែនរដ្ឋាភិបាលមួយ និងដឹកនាំប្រទេស តើមានលក្ខណៈដូចគ្នា និងខុសគ្នាយ៉ាងណាខ្លះ?

– ដាច់ខាត មិនត្រូវយកស្ថិរភាព និងសន្តិភាពសង្គមមួយទៅសាកល្បងនឹងអ្វីដែលយើងមិនដឹង និងអាចគ្រប់គ្រងដោយខ្លួនឯងឡើយ

– បើចង់ដឹកនាំក្នុងបរិបទនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន តើត្រូវគិតកត្តាអ្វីខ្លះ និងយន្តការអ្វីខ្លះ ->សម្រាប់ខ្ញុំមានមុំបី (សម្រាប់មុំបីនេះខ្ញុំនឹងបកស្រាយពេលក្រោយផ្សេងទៀត)

– ដូចពុកបានណែនាំ និងចែករំលែកបទពិសោធន៍ “ត្រូវមើលព្រៃទាំងមូល”។ ចំណុចនេះដូចយើងបានដឹងទាំងអស់គ្នាថាប្រទេសកម្ពុជាបានសម្រេចការអភិវឌ្ឍមួយជាទីមោទន ប៉ុន្តែកម្ពុជាក៏ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលត្រូវបន្តអភិវឌ្ឍបន្ថែមទៀតតាមរយៈការវិនិយោគ ពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងនាមជាជាតិមួយនៅលើវិស័យ ការពារជាតិ ការបរទេស សន្តិសុខជាតិ ធនធានមនុស្ស កសិកម្ម ឧស្សាហកម្ម ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្លូវថ្នល់ សមត្ថភាពប្រកួតប្រជែងក្នុងការផ្តល់បរិយាកាសទាក់ទាញវិនិយោគពីក្រៅប្រទេសបន្ថែមទៀត ដើម្បីបង្កើតឱកាសការងារជូនដល់ប្រជាជន ជាពិសេសប្រជាជនវ័យក្មេង ដែលជាមូលដ្ឋានមួយដ៏ធំសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងការផ្តល់លទ្ធភាពបន្ថែមដល់រាជរដ្ឋាភិបាល ក្នុងការបែងចែកផលទាំងឡាយដល់សង្គមជាតិ មិនថាតាមរយៈការវិនិយោគសាធារណៈរបស់រដ្ឋ ឬគោលនយោបាយសង្គមកិច្ច ឬអាចនិយាយបានថាជំនួយពីរដ្ឋដល់ប្រជាជនដែលជួបការលំបាក និងងាយរងគ្រោះ។

ខាងលើនេះជាអ្វីដែលក្នុងនាមយុវជនយើងអាចយកទៅពិចារណា និងស្វែងរកចម្លើយ ទាំងការយល់ដឹងទាំងផ្នត់គំនិត និងការពិចារណាទៅលើថា តើធ្វើដូចម្តេច និងធ្វើជាមួយអ្វី ទើបសម្រេចបានគោលដៅទាំងនេះ ដោយចងចាំថា អ្វីៗមិនអាចជបចេញនោះទេ មិនមែនគ្រាន់តែគិតស្រមៃ ឬគ្រាន់តែនិយាយនឹងបានផលនោះទេ ព្រោះអនាគតប្រទេស និងប្រជាជនសំខាន់ណាស់ ដោយមិនអាចអោយគិតជាលក្ខណៈសាមញ្ញ ហើយមិនបានគិតគូរអោយច្បាស់លាស់ លម្អិតនោះទេ ទាំងទ្រឹស្តី យុទ្ធសាស្រ្ត យុទ្ធវិធី។ ខ្ញុំក៏ដឹងថាមានអ្នកខ្លះទាំងខ្មែរ ទាំងបរទេសលើកឡើងគំនិតមួយចំនួនដែលទំនងហើយមានលក្ខណៈសាមញ្ញ តែគួរសួរថាតើគំនិតនេះអនុវត្តនៅក្នុងប្រទេសគេជាកញ្ចប់ ជាផ្នែក ឬគ្រាន់តែនិយាយថាបានអនុវត្តតែមិនមានសកម្មភាពជាក់លាក់នោះទេ។

បើដឹកនាំងាយស្រួល គ្រប់គ្នានៅក្នុងប្រទេសនីមួយៗ រៀងៗខ្លួន នឹងនៅដឹកនាំហើយមិនមែនមកផ្តល់យោបល់នៅក្រៅប្រទេស ហើយបើការដឹកនាំប្រទេសស្រួលគ្រប់ប្រទេសនៅលើលោកនឹងមានតែប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ និងមិនមានប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍នោះទេ។

ជារួមការងារដែលត្រូវធ្វើមានច្រើនណាស់ហើយក៏មិនមានផ្លូវកាត់’short cut’នោះទេ ហើយការលះបង់គឺពិតជាត្រូវមាន បើយើងចង់ឃើញកម្ពុជាដែលរឹតតែប្រសើរ ពោរពេញដោយ សុខសន្តិភាព ស្តិរភាព និងការអភិវឌ្ឍសម្រាប់ប្រទេស និងប្រជាជនយើង។

តើចូលរួមយ៉ាងណា?

•រៀនសូត្រហ្វឹកហាត់សមត្ថភាពខ្លួនបន្ថែមជាប្រចាំ ដោយស្វែងយល់ឲ្យច្បាស់ពីចារឹកសង្គម នយោបាយខ្មែរ

•ចូលរួមថែរក្សាដើមឈើ និងផ្លែដែលយុវជនជំនាន់មុនបានដាំ ហើយដែលបានផលថ្ងៃនេះដោយឆ្លងកាត់ការលំបាករាប់មិនអស់

•ចូលរួមជួយថែរក្សា និងស្រោចទឹកដើមឈើដែលថ្នាក់ដឹកនាំបានដាំដើម្បីទទួលផលបន្តនាពេលអនាគត

•ចូលរួមគិតថា ដើមអ្វីត្រូវដាំបន្តដើម្បីកម្ពុជាមានសមត្ថភាពរឹតតែរឹងមាំ ទោះព្យុះដែលចេញពីក្នុង ឬក្រៅប្រទេសគឺមិនប៉ះពាល់ដល់សង្គមជាតិរបស់យើង។